دریا به دریا، موج غم از سینه خالی می کنم صحرا به صحرا با غمت، آشفته حالی می کنم
با نغمه های نوحه گر، هم رنگ باران می شوم یاد از نگاه عاشقت، یاد از زلالی می کنم!
تا بشنوم یک پاسخی، از داغ بی پایان تو هر جمله از بغض گلویم را، سئوالی می کنم
آه، ای تمام تنهایی! ای تمام غربت! آیا کسی از ژرفای غریبی ات آگاه شد؟ آیا کسی غریبانه های اندوهت را شناخت؟
آیا کسی پی به راز نگاهت برد؛ آن گاه که عطر حضورت را فوج فوج دشمن، در میان گرفته بود و چون گل، در احاطه چشمانی خوارتر از خار، درس مهر و عاطفه، به آسمان و زمین می آموختی؟
انگار، آستان کبریایی خانه ات، دانشگاه احساس فرشتگان بود؛ فرشتگانی که عاشق شدن را از تو آموختند و با تو، عشق الهی را تجربه کردند؛ عشقی که تو را در حصار تنهایی ـ دور از وطن و تحت نظر ـ قرار داده بود، عشقی که تمام موجودات را وادار می کرد، تا به ارتفاع نگاهت سجده، و ژرفای شکوهت را در عرش، جستجو کنند.
مولای من! اگر آفتاب می درخشد، به نام توست! اگر ماه می دمد، به احترام توست!
اگر گل می خندد، اگر آبشار می رقصد و اگر پرنده می خواند، به خاطر تو و عشق آسمانی توست که جلوه جاودانی حیات را به تماشا گذاشته است!
... آن روز، تن رنجوری که داغ غربت بر دل، خستگی هایش را پشت سر می گذاشت، در بهار جوانی، به تجربه خزان نشست و همسایگی عرش را برگزید؛ مردی که کوردلان «بنی عباس»، به آفتاب جمالش رشک می بردند؛ کوردلانی که با چهره های سیاه، اندیشه های سیاه، دست های سیاه و جامه های سیاه، جهل مجسّم تاریخ بودند؛ جهلی که حتی «بوجهل و بولهب» را شگفت زده می کرد!
آن روز، نگاه تاریخ، شاهد غربت امامی بود، که هم چون جدش، امام موسی کاظم علیه السلام ، تشییع می شد؛ امام غریبی که تنهایی اش را آسمان، هیچ گاه فراموش نخواهد کرد! امام غریبی که تنها فرشتگان الهی، پرستارانِ خلوت رنجوریش بودند!
اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا وَلیَّ النِّعَم؛ السلام علیکَ یا هادیَ الْاُمَمْ؛ السلام عَلیک یا سَفینَةُ الْحِلْم؛ السلام علیک یا اَبَا الاِمامِ الْمُنْتَظَر؛
مولا جان!
آدینه همیشه بوی باران دارد آیینه، غبار غم به دامان دارد
وا کن کمی از راه تماشا، ای اشک! امروز دلم دوباره، مهمان دارد
درود بر تمام تنهایی ات، که حتی از دیدن فرزند، محرومت کردند! درود بر غربت دیر آشنایت، که یاد مدینه را در نگاهت زنده می کرد! درود بر عطر کلامت، که حضور بهاری ات را به سراسر گیتی، بشارت می داد! درود بر جهاد فی سبیل اللّه تو، که پایانش به «شهادت» ختم شد.
مولا جان! دست هامان خالی، چشم هامان پر از اشک و سینه هامان از داغ شهادتت، لبریز است.
فانوس به خون نشسته مژه هامان را نذر سقاخانه عشق می کنیم و پیشانی ارادت به آستان آسمانی ات می ساییم؛ گوشه چشمی به ما کن، مولا!
روز گذشته به مناسبت گرامیداشت روز جهانی معلولین ویژه برنامه ای با حضور دانش آموزان آموزشگاه ایثار ابرکوه در سالن امفی تئاتر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی ابرکوه برگزار گردید. (لازم به توضیح است مراسم روز جهانی معلولین به دلیل تداخل با ایام عزاداری دهه آخر ماه صفر با 10 روز تاخیر برگزار گردید)
در این مراسم آقایان حسن فلاح و وحید رستگارپناه دو تن از ورزشکاران معلول (گفتاری و شنیداری) زورخانه حیدر کرار(ع) با مرشدی حمیدرضا فلاح به هنرنمایی پرداختند.
یکشنبه 22 آذرماه جلسه انجمن حمایت از خانواده های زندانیان، با حضور اعضای انجمن و اعضای شورای شهر مهردشت در زورخانه حیدر کرار(ع) برگزار گردید.
شنبه شب بیست و یکم آذرماه مراسم شهادت امام رضا(ع) و وداع با محرم و صفر در زورخانه حیدرکرار(ع) مهردشت برگزار گردید.
این مراسم با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید توسط آقای صادق پناه و قرائت زیارت عاشورا توسط آقایان شمس و زارع آغاز شد و در ادامه آقای کیهانی مجری مراسم اشعاری در وصف امام رضا(ع) خواندند.
اجرای ورزش زورخانه ای با هنرنمایی مرشد ارزنده آقای نعمت اللهی، اجرای برنامه گفتار حکیمانه، سخنرانی حجت الاسلام دکتر رجبی (ازقم)،تجلیل از آقای سیدحسین حسینی دوست توسط فرماندهی نیروی انتظامی شهرستان،تجلیل از مرشد نعمت اللهی، اهدا حکم نائب قهرمانی سید رسول احمدی (میل 40kg) ، اهدا حکم نائب قهرمانی حسین براتی (کباده 20kg) از دیگر برنامه های این مراسم بود. در پایان نیز همگی مهمان سفره پر خیر و برکت حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) شدند.
در این مراسم خانواده محترم شهدا، جمعی از مسئولین شهرستان و بخش بهمن و جمع کثیری از عموم مردم خونگرم ابرکوه، مهردشت، اسدآباد و خرم آباد حضور داشتند.